Maldito ceo estampado
de paxaros mortos
rebentados animáis contra os ollos recén feitos
beizos reventados contra o silencio antigo
silencio cosido á boca das ratas,
anacos e farrapos entre as unllas de deus
do teu puto deus cinematográfico
do teu fafuloso e panorámico deus
intercambiable, únicamente, por un povo en lapas.
Maldito ceo raído pola carraxe
que deixa insomne á madre das feras
aos cachorros da sangue
ás xerosas pedras que cantan
no leito dun río
que o teu odio seca ate acuñar cinza.
Insoportable este peso do horror
que é a túa amurallada pregaria do sábado
cando invistes ouro
en nenos decapitados coma civilizacións da alborada.
Numismático terror o que acumulas
nesa titánica pantalla de sangue
onde os asesinos chatean coas súas víctimas
abertas coma as fragas
á canle famenta de piedade erguida
dun insaciable corazón de leite negra, negra, negra…
Así son as túas certeras fendas no negocio da morte
onde a máxima rendibilidade é a miseria.
Maldito sexa este ceo de astillas
que con parsimoniosa astucia
incrustáis entre as pálpebras da alborada.
Baixo os pés das árbores escorrentadas
os nosos cadáveres cociñan manxares da terra
para o día do teu imposible retorno
para o día no que as verbas teñan a paciencia dunha bala.
Sen presa, como é o pan das mulleres
e as mans en ramas dos namorados
inventando peixes nas charcas dos bicos
e todo armado ate os dentes
coma un conto sen as túas terribles pregarias
multiplicando a música e o viño
na interminable voda do ceo e da Terra
e prestas regresen para descubrir
que teñen comenzado os festexos
e que ende xamáis, ende xamáis
o noso corazón se convertirá
en estatua de sal
ante a pena negra
que nos decapita ao mencer.
Karlotty Valle
